[ teacher's diary * ] : kids

ว่ากันว่า เป็นครูก็เหมือนมีลูก

ต้องคอยดูแล ประคบประหงม อบรมลูกชาวบ้านดั่งลูกตัวเอง

เพราะถ้าลูกเค้าเป็นอะไรไป  อีนี่คงไม่มีปัญญาไปทำลูกใช้คืนได้

ละตามที่โปรยหัวจั่วไว้เมื่อเอนทรีที่แล้วถึงความง่ายดายที่เป็นดั่งกลลวง

และสิ่งที่เป็นกลลวงก็มิใช่ใครอื่นน อิมอนเตอร์หน้าแฉล้มนามว่านักเรียนนี่ล่ะค่าา

ห้องครูแพรมีเด็ก 35 คนนะ
ออทิสติก 4 สมาธิสั้น 2 พูดไม่ชัดอีก 1 นะไม่รู้ว่าบุญหนุนนำหรือกรรมนำพา 

ห้องครูแพรเป็นห้องที่มีเด็กพิเศษเยอะที่สุดในโรงเรียน

ไอ้เด็กที่ปกติบางคนก็แสบยิ่งกว่าเด็กพิเศษ ส่วนไอ้เด็กพิเศษบางคนก็น่าย๊ากกกกก์

จะยกตัวอย่างมาซักสามสี่คนให้พอเข้าใจสถานการณ์
ความปั่นป่วนโกลาหลในห้องเรียน

นักเรียน NO.1 เด็กชายต้นน้ำ [นามสมมติ]

ต้นน้ำเป็นเด็กมาจากบุรีรัมย์พูดกลางชัด 

พูดอีสานคล่อง มีความกล้าแสดงออก และความเป็นผู้นำสูงมาก

เรียกได้ว่าเป็นนักเรียนคนแรกที่นี่จำหน้าได้ และเชื่อว่าเป็นใครใครก็จำได้

นางเป็นที่รักใคร่ปนหมั่นไส้ของคุณครูและเพื่อนๆทุกคน อาศัยไหว้วานได้

ดูแลเพื่อนๆ ได้มากพอกับการแกล้งและชวนเพื่อนเล่น

ถ้าจบแค่นี้ ต้นน้ำก็คงเป็นแค่เด็กซนๆ ธรรมดาในสายตาเราแค่นั้น

ถ้าไม่ใช่ว่า ในวันที่สองที่เรามาสอน

ซึ่งเป็นวันที่เราต้องมาสอนคนเดียวแบบเต็มตัว

ต้นน้ำ กับ เพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่งชื่อ เด็กชายกันยา [นามสมมติ]

โดดเข้าแถวตอนเช้าแอบอยู่ในห้อง เพื่อที่จะปีนขึ้นตู้

ตู้ที่ปีนเป็นตู้เก็บที่นอนของเด็ก มีความสูงพอดีกับระดับหน้าต่าง

แล้วนางทั้งคู่ก็โยนสรรพสิ่งที่หามาได้ใส่  รั ง ตั ว ต่ อ  ค่าาาาาาาาาาาาา!

โชคดีที่ครูพี่เลี้ยงมองเห็นจากบริเวณที่เข้าแถว แล้วไปลากตัวออกมาได้ทัน

และแล้ว วันนั้น ทั้งเด็กชายต้นน้ำ และ เด็กชายกันยา

กลายเป็นเด็กสองคนแรกที่ประเดิมฝีมือการฟาดของครูแพร

ตอนนี้นางก็กลายเป็นคนที่โดนฟาดบ่อยที่สุดในห้อง

ด้วยความหน้ามึน ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของนาง บอกดีๆไม่เคยฟัง

ทรอึดบึกบึนมาก โดนตีกี่ทีไม่เคยร้องไห้ ยิ้มได้ตลอด

จนกระทั่ง มีอยู่ครั้งหนึ่งนางปีนตู้เก็บที่นอนอันเดิม

แล้วนางก็กระโดดลอยละล่องลงมาทับเพื่อน ไอ้เพื่อนก็ตัวเท่าหอยจุ๊บ

โดนกระแทกทีก็ถลาลิ่วปลิวลมฟิ้ววว~ หัวฟาดพื้นดัง ตู้มมมม!

โชคดีหัวเด็กไม่เป็นอะไรแต่ .. พื้ น ไ ม้ แ ต ก ค่ะ ..

แตกชนิดที่ว่า แตกเป็นรูเลยค่ะ ไม่ใช่รอยร้าวเล็กๆน้อยๆ

ส่วนนังต้นน้ำนั่งหน้ามึน รอรับคำพิพากษาจากอิครูแพร

นอกจากพื้นแตกแล้ว วันนั้นต้นน้ำก็โดนฟาดตูดแตกด้วยค่ะ

ตั้งแต่ฟาดฟันกันมา ไม่เคยร้องไห้

อิต้นน้ำก็ไม่เคยร้อง อิครูแพรยิ่งไม่ควรจะร้องใหญ่เลย

แต่วันนั้นต้นน้ำโดนตีจนร้องไห้ อิครูแพรฟาดไปก็น้ำตาไหลไป

รู้ว่าฟาดไปเด็กมันก็เจ็บ แต่ไม่ฟาดก็ไม่ได้ เพราะครั้งนี้มันรุนแรงจริงๆ

______________

 นักเรียน NO.2 เด็กชายกันยา [นามสมมติ]

กันยาเป็นเด็กลิ้นไก่สั้น พูดจาไม่ชัด ทำให้โดนเพื่อนๆในห้องล้อเลียนอยู่ตลอด

แต่การพูดไม่ชัดไม่ได้ทำให้ ความสามารถในการปั่นป่วนของกันยา

น้อยหน้ากว่าเด็กชายต้นน้ำเลย นอกจากจะมีวีรกรรมปีนตู้ตีรังต่อแล้ว

อีกสิ่งที่นางพกมาเรียนทุกวันคือสกิล ก า ร ไ ถ แ ถ ก แ ล ะ แ ห ก ป า ก ร้ อ ง

คือแค่ง้างมือจะตี นางก็จะลงไปแถกกะพื้นแล้วแหกปากแผดเสียงร้องไห้

.. ราวกับว่าอิครูแพรได้กระหน่ำโบยตีนางไปไม่ต่ำกว่า 150 ไม้ ..

พอหลายๆครั้งเข้า จากโกรธก็กลายเป็นขำจนอยากจะตบมุกแบบละครซิทคอม

ครูง้างมือปุ๊บ เด็กแหกปากร้อง ครูบอกว่า ยัง!! ฉาบดังตุ้งแซ่ !  จบมุกกันไป สนุกดี

เรื่องราวของกันยามีมากซะจนไม่รู้จะหยิบหรือยกเรื่องไหนมาเล่าดี

เรื่องล่าสุดที่เพิ่งเกิดขึ้นกับกันยา แบบพีคที่สุด สะเทือนขวัญเพื่อนและครูสุด

ประมาณอาทิตย์ที่สองของการทำงาน ช่วงนอนกลางวัน

ขณะที่อิครูแพรกำลังเดินเหวี่ยงรอบห้องเพราะเด็กไม่ยอมหลับ
โดยเฉพาะกันยา นางนอนเล่นเหรียญสิบกับเหรียญห้าดังกรุ๊งกริ๊งๆ

อิครูแพรก็ดุว่าให้เก็บตังไม่เก็บจะยึดนะ หลังจากที่เดินหันหลัง

ให้กันยาไปได้เพียงเสี้ยววินาที. ก็ได้ยินเสียงไอแบบสำลักเลยหันกลับมา

ภาพที่อิครูแพรเห็นคือ กันยานอนเอามือกุมคอ

มืออีกข้างก็พยายามล้วงเอาบางอย่างออกมา

อิครูแพรก็วิ่งไปฉุดนางให้ลุกขึ้น ระหว่างที่วิ่งไปหานางคือนางเริ่มดิ้นพราดๆ

น า ง ห า ย ใ จ ไ ม่ อ อ ก เ พ ร า ะ

น า ง อ ม เ ห รี ย ญ สิ บ ที่ น า ง เ ล่ น อ ยู่ ต อ น แ ร ก

แ ล้ ว มั น ไ ห ล ล ง ไ ป ติ ด ค อ น า ง ข่ า า า า า า

อิครูแพรพอคว้าตัวได้เลยจับยืนแล้วพับตัวลง

เอามือสองข้างสอดจากด้านหลัง ไปประสานไว้ที่ตรงลิ้นปี่แล้วกดแรงๆ

กดไปแค่ครั้งที่สอง เหรียญสิบก็พุ่งออกมา

.. พ ร้ อ ม อ้ ว ก ..

เต็มๆเลยค่ะ ขาเอย กระโปรงเอย ทั้งอ้วกทำน้ำลาย

พีคมากค่ะ ฟีลลิ่งช่วยชีวิตตอนแรกคือแบบเรื่องจริงผ่านจอ

ซาวด์ในหัวคือโบร้มๆ ตู้ม ต้าม บูม แบงงง ตื่นเต้นสุด

พออ้วกเปรอะปุ๊บซาวด์ทุกอย่างดับวูบค่ะ ดับบสนิททท

และวันนั้นนอกจากกันยาจะโดนคอมโบจากครูแพร 1 ชุดใหญ่แล้ว

นางยังต้องแบกที่นอนเพื่อนกลับบ้านไปซักอีกสี่อัน

เพราะนางอ้วกแบบ 4Dx เซอร์ราวด์รอบทิศทาง โดนกันถ้วนหน้าข่าาา

______________

นักเรียน NO.3 เด็กหญิงมีนา [นามสมมติ]

มีนาเป็นออทิสติกประเภทที่บ้านไม่ยอมรับว่าเป็น

ไม่ยอมรักษา ไม่พาไปหาหมอ ด้วยความที่นางพูดจาค่อนข้างจะรู้เรื่อง

สื่อสารได้ว่าต้องการอะไร อ่านหนังสือเก่ง เขียนหนังสือได้

ชอบอ่านหนังสือประเภท กอสสิปสตาร์ ทีวีพูล ที่สุด

แต่เรื่องการปฏิสัมพันธ์ การเข้าสังคม นางจะไม่ได้เลย

ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ นั่งเรียนอยากจะกรี๊ด ก็กรี๊ดมา

หลายครั้งที่บอกผู้ปกครองไป อยากให้พาน้องไปหาหมอ น้องเก่งมากเลยนะคะ

คุณพ่อน่าจะพาน้องไปรักษา เพื่อนที่น้องจะได้มีพัฒนาการเรื่องเข้าสังคมมากขึ้น

แต่คำตอบที่ได้คือ

ลู ก ผ ม ไ ม่ ไ ด้ ปั ญ ญ า อ่ อ น

ลู ก ผ ม อ่ า น ห นั ง สื อ อ อ ก  เ รี ย น ห นั ง สื อ ไ ด้ 

จ ะ ปั ญ ญ า อ่ อ น ไ ด้ ไ ง

นางจะรับหน้าที่เป็นคนแจกสมุดแบบฝึกหัดเพื่อนตลอด

เพราะนางเป็น  ค น เ ดี ย ว  ในห้องที่  อ่ า น ห นั ง สื อ อ อ ก

ค่ะ คุณอ่านไม่ผิด นักเรียน 35 คน

มีเด็กอ่านหนังสือได้แค่คนเดียวค่ะ 55555555555 #หัวเราะทั้งน้ำตา

พูดถึงเด็กออทิสติก .. หลายครั้งที่ผู้ปกครองซึ่งเป็นคนหาเช้ากินค่ำ

ไม่เข้าใจในอาการ หรือการรักษาที่ถูกวิธี คอยคิดแต่ว่า
การพาเด็กไปหาจิตแพทย์ทำไมเด็กไม่ได้บ้า พาไปหาหมอโรคเอ๋อทำไม
ลูกชั้นไม่ได้เอ๋อ ถ้าเอาไปแล้วเค้าทำอะไรลูกจะทำยังไง ?
เหมือนห่วงนะ .. แต่ความจริงคือไม่ อยู่บ้านก็ทิ้งๆขว้างๆไม่ได้ดูแลอะไรหรอก

________________

นักเรียน NO.4 เด็กชายบีบี [นามสมมติ]

บีบีเป็นอีกเคสหนึ่งของเด็กออทิสติกที่ห้อง บีบีเป็นเด็กนิสัยน่ารักมาก

ครูประจำชั้นไม่เคยเจอผู้ปกครองของบีบีเลย นางไป-กลับโรงเรียนด้วยรถรับส่งตลอด

นางจะพูดจาเนิบๆ ขี้สงสัยตลอดเวว เวลาคุยกันนางจะมาจิ้มๆขึ้นต้นประโยคด้วยคำถาม 

บีบี : ครูแพรๆ ... ครูแพรทำไรอ่ะ?

ครูแพร :  อ๋ออ ครูแพรกินข้าวอ่ะบีบี บีบีไม่ดูการ์ตูนหรอ

บีบี : หรออออ ครูแพรๆ ... ครูแพรกินไรอ่ะ?

ครูแพร : ครูแพรก็กินเหมือนบีบีกินเมื่อตอนกลางวันแหละ 

บีบีหิวป่าว? เดี๋ยวครูแพรแบ่งให้ ..

บีบี : หรออออ ครูแพรๆ ... ครูแพรกินข้าวทำไมอ่ะ?

ครูแพร : เงิบบบ ครูแพรหิวข้าวอ่ะบีบี ครูแพรก็เลยต้องกินข้าว

 บีบี : หรออออ ครูแพรๆ ... ครูแพรหิวทำไมอ่ะ?

ครูแพร : บีบีไปดูการ์ตูนดีมั๊ยลูก นี่เพื่อนนั่งดูกันสนุกเลยนะะ

 บีบี : หรออออ ครูแพรๆ ... ครูแพรชอบดูการ์ตูนมั๊ยอ่ะ?

ครูแพร : //meน้ำตาอาบแก้ม และบทสนทนาก็วนไปลูปหนึ่งใหม่ TT^TT

บีบีเป็นเด็กไม่ชอบนั่งเรียน ..

นางชอบไปยืนเกาะประตูแล้วมองออกไปนอกห้องตลอด

แต่นางจะยืนของนางเงียบๆไม่ระราน หรือ รบกวนใคร

พอถึงเวลาเรียน ก็จะต้องเรียกให้มานั่งข้างๆ จะได้สอนได้อย่างใกล้ชิด

เมื่อเดือนที่แล้วพาเด็กไปทัศนศึกษาที่ดรีมเวิร์ล คนขับรถรับส่งก็มาถามว่า

คนนี้อ่ะ จะให้ไปมั้ย? .. น่าสงสารนะ ปกติเค้าไม่ให้ไปหรอก

นี่ถึงกับสะอึก .. บีบีไม่เคยไปทัศนศึกษาเพราะมีคนกลัวจะเอาไปเป็นภาระตัวเองค่ะ

สำหรับเราเราอยากให้เด็กทุกคนไปอยู่แล้ว เพราะพูดตามตรง

ลำพังครอบครัวก็หาเช้ากินค่ำ จะเอาเงินที่ไหนพาลูกไปเที่ยว

นี่ไปฟรี แถมมีคนดูแลอีก .. ใครไม่ให้ไปก็โทรไปคุยกะผู้ปกครองเค้าหมด

บีบีคนอื่นเค้าก็จะห่วงเป็นพิเศษ .. ก่อนไปเราเลยจัดการทำสนธิสัญญากับบีบีไว้ว่า

" บีบี .. จับมือครูแพรไว้ด้วยนะ ครูแพรไม่เคยไป เดี๋ยวครูแพรหลง "

.. และสุดท้าย บีบี ก็ได้ไปเที่ยว ..

ตอนรถบัสออกตัวเลยอัดคลิปถามบีบีไว้

บีบี เป็นไงมั่งลูก ชอบมั๊ย รถคันใหญ่มากเลย

... ชอบสิครูแพร มันสูงงงงงมากอ่ะ ...

//meปลื้มปริ่มน้ำตานองหน้าประหนึ่งคลอดนางออกมาจากมดลูกตัวเอง

______________

กว่าจะได้ฤกษ์อัพบล็อกอันนี้ก็หมดไปหนึ่งเทอมแล้ว

ชีวิตสนุกดี ตอนนี้เด็กๆเรียบร้อยขึ้นจากวันแรกมาก ใครเห็นใครก็ชม 

ส่วนเรื่องเรียน จากอ่านเขียนกอไก่ไม่ได้ ตอนนี้เริ่มหัดประสมคำง่ายๆแล้ว 

ภาษาอังกฤษไม่ต้องพูดถึง เราเซย์กู้ดม๊อนิ่งกันทุกเช้า 

แสตนด์อัพ ซิทดาวน์ แฮปปี้ สมาย คราย แซด กันทุกวัน

เจอกันเอนทรี่หน้านะ หวังว่าจะยังมีคนอ่านอยู่ 5555

เด็กเรียนรู้จากเรา
.. เราก็เรียนรู้จากเด็ก ..

รัก

ครูแพร
พุธที่ ๒๒ ตุลาคม ๒๕๕๗

[ teacher's diary * ] : inspiration

อุทิศแด่

โรงเรียนโทโมเอ , ครูใหญ่โคบายาชิ โซซาขุ 

และ โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง

____________________________________

สวัสดี ไดอารี่ที่ไม่มีคนอ่าน

ห่างหายไปแป๊ปเดียว .. ตอนนี้กำลังสนุกกับการเป็นครูแพรอยู่

ประหลาดมั๊ยย .. ไม่เคยคิดไว้ว่าวันนึงตัวเองจะได้มาเป็นครูจริงๆ

แต่ถามว่าเคยคิดมั๊ยว่าถ้าเราเป็นครู เราจะเป็นครูแบบไหน? 

เคยนะ บ่อยด้วย ,, เวลาเจอครูดีๆ หรือเวลาไปอ่านอะไรมา

โดยเฉพาะเรื่องที่ inspire ความเป็นครูให้นี่สุดๆเลยคือ

“ โ ต๊ ะ โ ต ะ จั ง   เ ด็ ก ห ญิ ง ข้ า ง ห น้ า ต่ า ง ”

สำหรับบางคน มันก็แค่หนังสืออ่านนอกเวลาวัยเด็ก

โดนบังคับให้อ่าน อ่านจบก็แล้วกันไป ..

แต่สำหรับนี่ มันคืออีกแรงผลักดันใหญ่ๆ 

หนังสือเล่มนี้ได้ปลูกฝังความอยากเป็นครูไว้ลึกๆในใจของเรา

ซึมซับความเข้าใจ เห็นใจ และใส่ใจในตัวเด็กนักเรียน

รวมถึงการคิดนอกกรอบ การปล่อยให้เด็กมีอิสระในการคิด

การตัดสินใจง่ายๆ อย่างเช่นการเลือกเรียนวิชาที่ตัวเองชอบ

“  ที่โรงเรียนโทโมเอ ของ โต๊ะโตะจัง ทุกเช้าคุณครูจะจดวิชา

ที่เรียนบนกระดานดำ แล้วบอกนักเรียนว่า

          “เอาละ เริ่มเรียนวิชาที่ชอบได้เลยจ๊ะ”

          นักเรียนจะเลือกเรียนวิชาอะไรก่อนก็ได้ “ตามใจชอบ” 

นักเรียนก็จะเลือกวิชาที่ชอบมากที่สุดก่อน วิชาที่ชอบน้อยที่สุด

ไว้สุดท้าย นักเรียนจึงเรียนไม่เหมือนกัน

          วิธีการสอนทุกชั้นเรียนในโรงเรียนโทโมเอเป็นแบบนี้ วิธีนี้

ทำให้ครูรู้จักเด็กมากขึ้นว่า เด็กคนไหนคิดอะไร สนใจอะไร ซึ่งดีสำหรับครู

          สำหรับนักเรียน การได้เริ่มเรียนวิชาที่ชอบก่อน เป็นเรื่อง

น่าดีใจ วิชาไม่ชอบเก็บไว้ชั่วโมงสุดท้าย ให้ทันก่อนโรงเรียนเลิกเป็นใช้ได้

          การเรียนทุกวิชา เป็นการเรียนแบบฝึกฝนด้วยตนเอง ถ้ามี

ตรงไหนไม่เข้าใจก็ไปถามครู หรือให้ครูมาอธิบายที่โต๊ะ จนกว่าจะ

เข้าใจ แล้วทำแบบฝึกหัดต่อไป จึงไม่มีนักเรียนคนไหนไม่ตั้งใจ

ฟังคำพูด และคำอธิบายของครู  ”

หรือ ชั่วโมงเดินเล่นของโรงเรียนโทโมเอ

  “ ชั่วโมง เดินเล่นที่อิสรเสรี และดูเหมือนว่าได้ไปเที่ยวนั้น 

ความจริงเป็นการสอนวิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ 

และธรรมชาติวิทยา โดยที่เด็กๆ ไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังเรียน ”

แต่สิ่งที่ครูใหญ่โคบายาชิมีให้เด็กๆเสมอคือ

การเคารพในความคิด และการกระทำของเด็กเสมือนเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง

ความเชื่อใจของครูที่เป็นเหมือนแรงผลักดันที่ก่อให้เกิดความเชื่อมั่น

และความภาคภูมิใจในตัวเอง อันเป็นขั้นตอนของการเติบโต

หวังว่าสักวัน

เราจะเป็นได้อย่างครูใหญ่ เป็นครูที่ไม่ได้สักแต่ว่าสอน

.. แต่เป็นครูที่สร้างนักเรียนขึ้นมา ..

รัก

ครูแพร

อาทิตย์ที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๕๗

// message in the bottle - part time musicians //

[ teacher's diary * ] : first day

พึ่งรู้ตัวว่าเอนทรีที่แล้วตัวเองอัพสั้นไป
ก็ตอนที่ข้าบเจ้าพับบลิชไปแล้วนี่แหละ 5555555555 

มาต่อกันนะจ๊ะะะ. อัพสั้นๆแต่อัพถี่ๆละกันเนอะ. ;)

วันแรก. 

นี่รู้เรื่องว่าได้งานแล้วนะ ตอนประมาณวันที่ 15-16 เดือนมิถุนา.  

และต้องเข้าไปรับช่วงต่องานวันที่ 19 มิถุนา!!!

เร็วไปปร๊าาาาา!!? นี่กะจะไม่ให้เตรียมตัวอะไรเลยชิปร๊าาาา!!!?

เสื้อผ้าก็ต้องไปค้นในกรุ หาตัวที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะหาได้มาใส่

หน้าก็ต้องแต่งบางๆ จะมาสโม้คกี้อาย ตีเส้นขอบตาหนาโง้ง

คิ้วโก่งเป็นสะพานพระรามแปดแบบปกติไม่ได้นะคะะ.  

ขีดเส้นใต้ไว้แปดสิบเส้น พร้อมไฮไลท์เจ็ดสีมณีเจ็ดแสงไว้เลยค่ะ

ต้ อ ง เ รี ย บ ร้ อ ย . 

______________

ก่อนไปถามแม่ไว้ว่า.. ต้องสอนอะไรเด็กบ้าง ต้องทำยังไง?

แม่บอกว่า โอ๊ยยยยยย ไม่ยากหรอกลูก เด็กอนุบาล 

แค่สอนให้เค้าอ่านออกเขียนได้ก็พอแล้ว 

เรียนแค่ตอนเช้า เที่ยงๆเด็กก็หลับหมดแล้วเนี่ย

ไงล่ะ ครูแพรค่ะ. ชะล่าใจสุดไรสุดด. กะอีแค่อ่านออกเขียนได้ จะไปยากอะไร.  

ยังไงเด็กต้องรู้จัก ก.ไก่-ฮ.นกฮูก อยู่แล้ว 

แค่สอนสะกดคำ กออากา ขออาขา จิ๊บๆว่ะ  อุว่ะฮะฮ่าาาาาาา!

ละยิ่งวันแรก เข้าไปดูครูคนก่อนสอน เด็กท่อง ก.ไก่-ฮ.นกฮูกคล่องปรื๋อ 

ท่องเสร็จมานั่งคัด abc กันสบายใจเฉิบ

อิครูแพรก็ได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ  .. แหม งานนี้สบายกูละ ..

หารู้ไม่ว่ามันเป็นกับดักหลอกให้เราตายใจทั้งนั้นน!

______________

ตัดภาพกลับมา เวลาหกโมงเช้า วันที่สิบเก้ามิถุนา

คุณครูนิวบี้ รุคกี้ โนวิส ยืนหน้าเอ๋อๆ เหม่อๆอยู่หน้าตึกไม้เก่าแก่และเก่ากึ้ก 

ของโรงเรียนรัฐบาลย่านชายขอบเขตปริมณฑล

เก่าแก่ขนาด เมื่อเกือบ 20 ปีก่อนเคยตามแม่มาเล่นยังไง

สภาพตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้น ไม่มีเปลี่ยนแปลง ,,,

แม่พาไปที่ห้องซึ่งกำลังจะกลายเป็นห้องทำงานของครูแพรในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

ถ้าถามพี่ว่าตื่นเต้นม้อย? พี่จะตอบเลยว่าเยี่ยวกระฉอกข่ะ 

ระหว่างที่เดินเข้าไปดูห้องก็ดันบังเกิดความปอดแหกขึ้นมาในใจเบาๆ

.. นี่กูมาทำเชี่ยไรที่นี่เนี่ย? หนีทันป่ะ? ไม่สอนแล้วได้ป่ะวะ? ..

แม่งงงงงง ไม่ใช่ทางของกูเลยนะเนี่ย เอาไงดี ชีวิตนี้เคยทำแต่กราฟฟิก

กูจบนิเทศน์ เรียนทำโฆษณา ชีวิตกูจะพลิกผันเกินไปม้อยยยย์?

.. อย่าว่าแต่สอนหนังสือเลย ก-ฮ ตอนนี้กูยังท่องได้ไม่ครบเลยเมิ๊งงง! TT^TT ..

หลังจากทำกิจกรรมหน้าเสาธง อันได้แก่ 

ร้องเพลงชาติ สวดมนต์ อารธนาศีล5 สงบนิ่ง

 ร้องเพลงพ่อแห่งแผ่นดิน ร้องเพลงสดุดีมหาราชา กล่าวคำปฏิญาณตน

กล่าวคำรณรงค์ป้องกันไข้เลือดออก ฟังคุณครูแจ้งข่าว ฟังคุณครูอบรม ฯลฯ

แล้วถึงจะปล่อยเด็กอนุบาลเข้าห้องเรียน

ส่วนเด็กประถมน่ะหรอ? ก็ออกกำลังกายกันต่อไปข่ะ ..

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องอนุบาลสองทับสอง 

พื้นที่ในห้องเต็มไปด้วยเหล่ามอนสเตอร์หน้าตาบ้องแบ๊วราวกับ Poring

นั่งเกลื่อนกลาดอยู่กับพื้น อย่างที่บอกไป ห้องอนุบาลไม่มีโต๊ะเรียนข่ะ

ครูนิวบี้อย่างอิชั้นก็ได้มีโอกาสพบกับคุณครูแอ๋ว

คุณครูแอ๋วเป็น ตัวละครที่เปลี่ยนอาชีพ เปลี่ยนคลาส จนจะจุติใหม่แล้ว

นอกจากนั้นนางยังมาพร้อมกับ เกราะและอาวุธตีบวกเต็มสิบแสงวิบวับเรืองรอง

นางสามารถกำราบและควบคุม มอนสเตอร์นามว่า นักเรียน ได้อย่างง่ายดาย

.. ง่ า ย จ น ค รู นิ ว บี้ ต า ย ใ จ ..

ครูแอ๋วเริ่มต้นการสอนนักเรียนด้วยการพูดทักแบบนิ่มนวล ช้าๆ เนิบๆ

เวลาเด็กคุย เด็กเล่นกัน นางก็ยกมือขึ้นปิดหู แค่นี้เด็กก็เงียบและตั้งใจฟัง

หลังจากนางแนะนำตัวครูแพร เดอะนิวบี้ ให้เด็กๆ 

และแนะนำเด็กๆ พร้อมอธิบายว่า คนไหนนิสัยเป็นไง
และเด็กคนไหนต้องดูแล  เ ป็ น พิ เ ศ ษ 

นางก็นำเด็กท่อง กอ ไก่ ขอ ไข่ ตามด้วย a b c

ร้องเพลงบ้าง เต้นบ้าง แล้วก็บอกให้นักเรียนจับมือเป็นวงกลมเพื่อเตรียมตัวเรียน

วันแรกที่ไป ครูอิ๋วหยิบเอาสมุดคัด ABC มาให้เด็กคัด

พร้อมกับอธิบายว่า สอนหนังสือวันละหน้า การบ้านวันละหน้า 

ต้องสอน และ ดูให้เหล่า Poring เขียนหนังสือให้ถูกวิธี 

ส่วนอิครูนิวบี้ได้แต่เดินดูรอบๆ เพื่อเก็บรายละเอียด สังเกตุนักเรียน 

ดูวิธีการสอน การใช้สื่อการเรียนรู้ กฏระเบียบ กิจกรรมต่างๆในห้องเรียน

ฟังครูแอ๋วก็อธิบายไปเรื่อยๆ  อิครูนิวบี้ก็พยักหน้า หงึกหงึก 

 .. เข้าใจมั่งไม่เข้าใจมั่ง จำได้มั่งจำไม่ได้มั่ง ..

สิบโมงตรง เด็กกินข้าว ครูพี่เลี้ยงจะออกมาตักข้าวให้ก่อน

และครูก็จะพาเด็กออกมากินข้าว ซึ่งช่วงแรกที่ไป ที่ห้องครูยังต้องล้างจานให้เด็ก

แต่ห้องข้างๆ ครูเริ่มให้เด็กล้างจานเองโดยที่มีครูยืนกำกับอยู่

อินี่ก็ได้แต่เก็บรายละเอียดในใจ เอาไว้ไปถามครูแอ๋ว

สิบเอ็ดโมงสิบห้า เด็กเข้าแถวเตรียมตัว แปรงฟัน นอนกลางวัน

เด็กพวกนี้ก็แปลก .. ช่วงเช้าตอนเรียนหนังสือ พวกนางนอนแถกนอนไถ

.. หน้าตาจะหลับแหล่มิหลับแหล่ ..

แต่พอถึงเวลาให้นอน นางไม่นอนว่ะ ลืมตาแป๋ว เล่นบ้างอะไรบ้าง

มันน่านัก! กว่าเด็กจะหลับ ครูก็ต้องออกเเรงดุไปหลายรอบ

วาร์ปไปช่วงบ่ายสองโมงกว่าๆ

ครูแอ๋วปลุกเด็กให้พับที่นอนเก็บเตรียมตัวกลับบ้าน

ความจริงเด็กทะยอยกลับตั้งแต่บ่ายโมงกว่าๆแล้ว

หลังจากนั้นก็แจกของว่าง พร้อมเปิดการ์ตูนให้เด็กดู ระหว่างรอผู้ปกครองมารับ

จบหนึ่งวัน.

______________

เฮ้ย! อะไรวะ? จบละ? สบายไปป่ะ? 

## รู้นะว่าคิดงี๊ เพราะตอนนั้นชั้นก็คิดย่ะ 5555555 ##

แต่!!!! อย่างที่ย้ำเตือนตลอดการอัพบล็อค

ว่ามันเป็นการหลอกให้อิครูนิวบี้ตายใจ

เพราะวันต่อมา .. ครูแอ๋วย้ายไปสอนรร.ใกล้บ้านย่านปทุมธานี

เหลือแต่อีครูนิวบี้ที่รอของดรอปจากมอน มีเลือดกับมานาพกติดตัวมาอย่างละหน่อย

ส่วน EXP มีอยู่น้อยนิด เรียกว่าเลือดหมดก็กลับจุดเซฟอย่างเดียว

ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสีย ก็ต้องลุยตีมอน เพื่อสะสมประสบการณ์

และหวังว่าซักวัน นิวบี้ จะได้เปลี่ยนอาชีพ เปลี่ยนคลาสกับเค้าบ้าง

รัก

ครูแพร 

[ teacher's diary * ] : the beginning

"  ห นู เ ป็ น เ ด็ ก ป ร ะ ห ล า ด
ห นู เ รี ย น จ บ โ ฆ ษ ณ า
ห นู ยั ง ไ ม่ มี ง า น ท ำ
ห นู อ ย า ก เ ป็ น ค รู
ห นู อ ย า ก ไ ป อ ยู่ บ น ด อ ย
ห นู อ ย า ก ไ ป ล ำ บ า ก

ห นู อิ น ดี้ ห นู ไ ม่ เ น้ น ข า ย  555555  "

[ จากสเตตัสเฟสบุคของชนิกานต์ วันที่  December 15, 2012 ]

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านมาสองปีแล้ว
ตอนนี้ลาออกจาก ก ร า ฟ ฟิ ค ดี ไ ซ น์ เ น อ ร์ 
มาเป็น คุ ณ ค รู อ นุ บ า ล แล้วค่ะ
55555555 ชีวิตดูพลิกผันไปป้ะ?

_______________________________



 เ ต รี ย ม ตั ว 

หลังจากลาออกจากงาน ชีวิตก็ดูเรื่อยเปื่อย
ฟิตเนส ชอปปิ้ง ดูหนัง รับจ้างทำงานบ้าง
จนกระทั่งแม่ชวนไปสอนหนังสือด้วยกัน
สงสัยจะเห็นว่าชีวิตเราว่างเกินไป

แล้วเราจบนิเทศ จะสอนยังไง? จะสอนชั้นไหน?
ต้องแต่งตัวยังไง? โรงเรียนเป็นไง? การวางตัวล่ะ? เหยยยย นี่มันเรื่องใหญ่นะ!


1. ก า ร แ ต่ ง ตั ว

เสื้อผ้าที่เคยใส่ไปทำงานตอนเป็นกราฟฟิก
พวกเสื้อยืด เสื้อแขนกุด กางเกงยีนส์  ขาสั้น พับเก็บใส่ลังไปเลยค่ะ
ชอปเสื้อผ้าทำงานใหม่หมด บอกเลยว่ากระโปรงคลุมเข่า
เสื้อแบบสาวออฟฟิศรุ่นขุ่นป้า ห้ามแขนกุด ห้ามเสื้อรัด ห้ามแฟชั่น
แพทเทิร์นโคตรรรรรรร เรียบร้อยใส่แล้วดูแก่คูณสิบไปเลยข่ะ



2. โ ร ง เ รี ย น

โรงเรียนที่ไปสอนอยู่ในเขตจังหวัดปริมณฑล 
แต่สภาพค่อนข้างจะห่างไกลความเจริญไปซักนิด 
โดยเฉพาะตึกที่สอนเป็นตึกไม้ที่ เกือบยี่สิบปี ก่อน
ตอนเรียนอยู่ประถมต้นเคยตามแม่มาเล่นที่นี่เป็นยังไง
ต อ น นี้ ก็ เ ป็ น แ บ บ นั้ น ค่ ะ
 ไม่ต้องถามว่ามีเน็ตมั๊ย? ห้องเรียนติดแอร์รึป่าว? 
ห้องอิชั้นเด็ก  นั่ ง เ รี ย น กั บ พื้ น ใครใคร่นั่งนั่ง ใครใคร่นอนนอน



3. เ ด็ ก นั ก เ รี ย น

เป็นครูประจำชั้นอนุบาล 2 ของโรงเรียนรัฐบาล
เทียบเท่ากับอนุบาล 3 ของโรงเรียนเอกชน
ถือว่าเป็นชั้นโตสุดของระดับปฐมวัย ต้องเตรียมตัวขึ้นปอหนึ่งแล้ว
.. แต่! .. 
เด็กมีปัญหากับการเรียนมาก หลังจากสอนมาหนึ่งเดือน
สังเกตุได้ว่า เด็กโตมาจากการท่องจำ อย่างเช่น ก-ฮ
เด็กสามารถท่องได้สบายปาก เสียงดังฟังชัด 
แต่พอชี้ตัวอักษรแบบสุ่ม เด็กไม่สามารถบอกได้ว่าตัวไหนเป็นตัวอะไร
อีนี่ช็อคค่ะ ช็อคไปเลย คิดวิธีที่จะทำให้เด็กอ่านออกเขียนได้อยู่ตลอดเวลา
บอกได้เลยว่าอาการหนักมาก เพราะส่วนใหญ่กลับบ้านไปที่บ้านก็ไม่สนใจ

อีกอย่างห้องที่ประจำชั้นอยู่มีเด็กพิเศษเยอะที่สุดในโรงเรียน
มีทั้งที่สามารถนั่งเรียนกับเพื่อนได้ 
และ ไม่สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับใครได้เลย 
พูดจาไม่รู้เรื่อง เรียนหนังสือไม่ได้ 
แต่ผู้ปกครองก็ยังเอามาฝากไว้กับโรงเรียน



4. ใ บ อ นุ ญ า ต ทํ า ก า ร ส อ น

เนื่องจากไม่ได้จบทางด้านครูมา  ต้องไปทำเรื่องขออนุญาตสอนที่คุรุสภา
จะมาสอนสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะแจ๊ะะ
วิ่งไปวิ่งมาอยู่สองสามรอบกว่าเอกสารจะถูกต้อง
แล้วคนก็เยอะลืมมม เปิดทำการแปดโมงครึ่ง ไปถึงเจ็ดโมงได้คิวที่ 46 
แถมยังมีคนคอยขโมยบัตรคิวอีกด้วยยย นี่หรอคนจะไปเป็นครู เห้อออออ!!!


_______________________________



ยัง .. นี่มันแค่เริ่มต้น
สอนมาหนึ่งเดือนถ้วน เจอวีรกรรมเด็กร้อยแปด
ไว้เดี๋ยวจะมาทยอยอัพให้อ่านกัน
####พูดเลยว่าฟีลลิ่งแบบคิดถึงวิทยาฝุดดด!!!!####



รัก
ครูแพร

BLACK AND WHITE *

แอร๊ยยยยย์ ไม่ได้อัพมาสิบชาติเศษ

แวะมาปัดหากไย่ ไล่ฆ่าแมงจินูน และ จัดการตกแต่งซะใหม่ ,, 

ดูขาวๆดำๆ เรียบร้อยดี ไม่รกตา ฮ่าาาา

พยายามจะเพิ่ม SECTION ที่เกี่ยวกับขนมอยู่

พวกสูตรขนม วิธีทำ ผลงานอะไรแบบนี้ ..

รอชมนะ .. :D

ช่วงนี้วุ่นว๊ายวุ่นวาย ได้งานทำแล้ว และกำลังสนุกกับมันมาก

มีหลายคนบอกอิจฉาชนิกานต์ ที่ได้งานที่เหมาะกับตัวเอง 

ทำเสื้อผ้า ทำกราฟฟิก ดูเป็นแนวทางของเรามาก

ใครจะรู้ กว่าเราจะได้ทำในสิ่งที่เราชอบเราต้องผ่านอะไรมาบ้าง

ช่วงนี้กลับไปสะสมโปสการ์ด
แต่ไม่ใช่โปสการ์ดที่เก็บเอาไว้เฉยๆเหมือนเคย

เป็นโปสการ์ดที่มีคนส่งให้จากคลับโปสการ์ดต่างๆ
ทั้งที่อยู่ในและนอกประเทศ 

ก็เป็นงานอดิเรกอีกอย่างที่ดูมีอะไรทำดีนะ ,,, :D

นอกจากสะสมโปสการ์ดแล้ว ตอนนี้ก็กลับมาวาดรูประบายสี

ชอบใช้สีน้ำ ที่ไหลลื่น สวย บาง และเห็นข้อผิดพลาดง่าย

อะไรที่ไม่เพอร์เฟ็คท์ มักมีความสวยงามซ่อนอยู่เสมอ

วันนี้กลับมาแล้วและจะอัพบ่อยๆ

สัญญา

แพร .,*